Γράφει ο Ηλίας Τουτούνης

ΤΟ ΒΡΑΚΙ ΤΗΣ ΝΥΦΗΣ

Μια φορά σ’ ένα χωριό γινότανε ένας τρικούβερτος γάμος. Η νύφη, γύρω στα δεκαοχτώ της χρόνια, πεντάμορφη σαν νεράιδα, έλαμπε από χαρά. Την ημέρα του γάμου, οι φιλενάδες της ανύπαντρες κοπέλες του χωριού, όπως συνηθιζόταν είχανε μαζευτεί στο σπίτι της και αφού κλειστήκανε στο δωμάτιό της νύφης για να την στολίσουν. Όταν ήρθε η ώρα, για να την ντύσουν, η νύφη εμπιστευτικά ρωτούσε τις φιλενάδες της, άραγε, τι βρακί να φορέσει για την πρώτη φορά που θα κοιμηθεί με τον άνδρα της. Οι κοπέλες ανάλογα με το γούστο που είχε η καθεμιά πρότεινε και το βρακί σε κατασκευή και χρώμα. Η μια πρότεινε άσπρο, η άλλη έλεγε μαύρο, άλλη, κόκκινο, άλλη κίτρινο, άλλη εμπριμέ, άλλη δαντελωτό, άλλη λαμέ μεταξωτό και όλες εξέφρασαν την άποψή τους σχετικά με αυτό.
Εφόσον δεν κατέληξαν πουθενά και είχαν διαφορετικές απόψεις και απόρίες, σκέφθηκαν να καλέσουν μια παντρεμένη να την ρωτήσουν διότι αυτή είχε την εμπειρία και μπορούσε να τους λύσει την απορία. Τοιουτοτρόπως, μια από αυτές βγήκε από τον οντά που στόλιζαν την νύφη και ζήτησε από μια μεσόκοπη γυναίκα (ελευθέρας βοσκής) να μπει στο δωμάτιο για να την ρωτήσουν κάτι. Αυτή δέχθηκε και μόλις μπήκε στο δωμάτιο της νύφης, την ρώτησαν τι χρώμα και σχήμα βρακί πρέπει να φορέσει η νύφη για την πρώτη ερωτική επαφή με τον γαμπρό, αναφέροντας ότι όλες είχαν διαφορετικές απόψεις περί του είδους και του χρώματος.
Αυτή που ήτανε μπασμένη και γνώριζε πολύ καλά το τι θα ακολουθήσει, γυρίζει και τους λέγει μ’ ένα πλατύ χαμόγελο:
-Κορίτσια αν και δεν γνωρίζετε, ακούστε! Τίποτα δεν παίζει πρωτεύοντα ρόλο, τι κόκκινο, τι άσπρο, τι μαύρο τι κίτρινο τι δαντελωτό,τι λαμέ, τι λουλουδιαστό κι αν φορέσει το γαμήσι η νύφη, απόψε δεν το γλιτώνει με τίποτα!

Η παροιμιώδη φράση αναφέρεται σχετικά με τα κόμματα που ψηφίζουμε, που ότι κι αν ψηφίσουμε γενικά το πήδημα δεν θα το αποφύγουμε.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΝ 5ον π.Χ.
Το Ελληνικό Δίκαιο που ίσχυε τον 5ον π.Χ. αιώνα, δηλαδή τον Χρυσούν Αιώνα της Δημοκρατίας, πριν (2.500) δυόμιση χιλιάδες χρόνια περίπου. Σε περίπτωση που κάποιος πολίτης ήθελε να ασχοληθεί με τα κοινά και να εκλεγεί βουλευτής, ο Αθηναϊκός νόμος απαιτούσε τα εξής:
1. Να είναι Έλλην πολίτης.
2. Να κατέχει την Ελληνική Θρησκεία και Παιδεία.
3. Να μην είναι ΚΙΝΑΙΔΟΣ.
4. Να καταγραφεί ΟΛΟΚΛΗΡΗ η περιουσία του, έως και τα σανδάλια που φοράει, καθώς και η οικογενειακή του περιουσία.
Εάν τηρούνται όλα αυτά, τότε ο εν λόγω πολίτης μπορούσε να γίνει βουλευτής. Αν ο κύριος αυτός, όντας βουλευτής πρότεινε και περνούσε νόμο ο οποίος αποδεικνυόταν οικονομικά ζημιογόνος για το κράτος της Αθήνας, τότε έπρεπε να κατασχεθεί από την καταγεγραμμένη περιουσία του και ΟΛΟ το ποσόν, μέχρι και τα σανδάλια που κατεγράφησαν, κατά το οποίο ζημιώθηκε οικονομικά η Αθήνα. Και αν υπήρχαν υπόλοιπα και αδυνατούσε να τα καλύψει, έπρεπε να τα εξοφλήσει, ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΡΓΑ.
Αν ο νόμος που πρότεινε και πέρασε ο βουλευτής αυτός, ζημίωνε ΗΘΙΚΑ την Αθήνα, η ποινή ήταν: «ΑΥΘΗΜΕΡΟΝ ΤΕΛΕΥΘΗΣΑΤΩ!!! (δηλ. θάνατος).
ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ Ελλάδα τον 5ον π.Χ. ΑΙΩΝΑ
Πηγή: Ρητορικός Λόγος υπέρ Μαντιθέου, του Λυσία.